Zamek w Barczewie

Pierwsze drewniano-ziemne założenie obronne u ujścia Pisy do jeziora Wadąg powstało już w roku 1329. Zniszczone zostało podczas najazdu litewskiego w roku 1345. Nowa osada powstała na sztucznie utworzonej wyspie rzeki Pisy. W roku 1364 biskup Jan I Stryprock lokował miasto Barczewo na prawie chełmińskim.

Zamek w Barczewie powstał prawdopodobnie równocześnie z budową murów miejskich w ich płn-wsch narożniku. Miał plan nieregularnego czworoboku. Składał się z dwóch skrzydeł mieszkalnego i gospodarczego oraz zamykającego obwód muru kurtynowego. W narożniku płd-wch posiadał zapewne wieżę. W roku 1414 podczas wojny tzw. „głodowej” Barczewo zniszczyły wojska polsko-litewskie. Na początku wojny trzynastoletniej zamek został zajęty przez oddziały Związku Pruskiego. Jednak już w roku 1455 zaciężne oddziały krzyżackie pod dowództwem Jerzego von Schliebena odbiły go z rąk powstańców i utrzymały do końca wojny. Po raz kolejny był on świadkiem wojennych zmagań podczas ostatniej wojny pomiędzy Polską a Zakonem Krzyżackim w latach 1519-21. W styczniu roku 1521 wojska zakonne próbowały zdobyć zamek jednak mimo ostrzału artyleryjskiego odstąpiły od szturmu.

Barczewski zamek był aż do czasu rozbiorów siedzibą zarządcy biskupich dóbr. Kres jego funkcjonowania nastąpił po pożarze z roku 1798. Zniszczenia były tak duże że dokonano jego częściowej rozbiórki. Najlepiej zachowane skrzydło mieszkalne dopiero w roku 1826 zaadaptowano na szkołę. Do naszych czasów z dawnej biskupiej warowni zachował się jedynie mocno przebudowany budynek. Kryje w sobie gotyckie fragmenty murów oraz sklepione piwnice.