Zamek w Dankowie

Rzeka Liswarta płynąca bagnistą doliną stanowiła niegdyś granicę pomiędzy Małopolską a Wielkopolską. Na wysokości Dankowa brzegi rzeki stają się znacznie wyższe a dolina ulega przewężeniu. Na jej końcu usypano groblę która spiętrzyła wodę tworząc rozległy zalew. Źródła pisane wspominają że już w XIII wieku istniał tu niewielki gród obronny. Na początku XV wieku na jego miejscu został wzniesiony murowany zamek. Niestety obecnie niemożliwe jest odtworzenie jego pierwotnego założenia. Około roku 1550 w obrębie zamku wzniesiono kościół. Według tradycji posiadał on wysoką na 45 metrów wieżę przerobioną z dawnej wieży zamkowej.

Na początku XVII wieku około roku 1632 późniejszy kasztelan krakowski Stanisław Warszycki rozpoczyna przebudowę starego zamku na bastionowa twierdzę. System fortyfikacji Dankowa założony został na narysie wydłużonego prostokąta z dwoma półbastionami na krótszych bokach. Na środku długiego boku od strony lądu znajdował się bastion poprzedzony ziemnym wałem. Drugi bok prostokąta biegnący wzdłuż zalewu posiadał dwa nieregularne półbastiony i został lekko odchylony ze względu na istniejącą zabudowę. Wały ziemne posiadały kamienne oskarpowanie którego grubość przekraczała 2 metry. Od strony lądu twierdzę otaczała szeroka nawodniona fosa. W płd-zach kurtynie znajdował się budynek bramy z pomieszczeniem dla straży i prawdopodobnie zwodzonym mostem. Wewnętrzna zabudowa zamku miała kształt czworoboku z dwoma bramami i dziedzińcem pośrodku. Opisy wspominają jej obszerny i okazały charakter.

Dobrze ufortyfikowany i uzbrojony Danków nie był atakowany przez wojska szwedzkie podczas „potopu”. Przeciwnie w roku 1656 Warszycki dokonuje zbrojnych wypadów zmuszając Szwedów do wycofania się z zajętych przez nich wcześniej zamków w Krzepicach i Pilicy. Stanisław Warszycki umiera w roku 1680. Danków pozostaje niedługo w rękach jego potomków. Na początku XVIII wieku staje się własnością rodu Pociejów a następnie Wesselów. Niestety już w roku 1823 wspaniała niegdyś twierdza jest ruiną. Mury szybko ulegają zupełnej rozbiórce na materiał budowlany. W roku 1851 nie ma już śladu po zamkowej zabudowie.

Do naszych czasów zachowały się jedynie rozległe fortyfikacje bastionowe z ruiną budynku bramy kościół oraz pozostałości murowanego budynku zwanego domem kasztelanowej.