Ruiny zamku Blatnica znajdują się na szczycie wapiennego wzgórza na wysokości 685 m. npm, 2 km na północ od wsi o tej samej nazwie. Powstał prawdopodobnie w połowie XIII wieku. Być może wcześniej znajdował się tu wielkomorawski gród. Zamek ochraniał szlak handlowy prowadzący z Nitry przez Liptów i Orawę do Polski. Pierwotnie zamek zajmował jedynie wąski grzbiet wzniesienia. Miał formę długiego budynku zakończonego półokrągłymi basztami. Strome urwiska otaczające wzgórze od wschodu i północy spowodowały, że baszta zachodnia miała znacznie większe rozmiary od baszty wschodniej. Jej zadaniem była ochrona wjazdu, a dostęp do niej zapewniały kręcone schody. Poniżej wzgórza znajdowały się zabudowania gospodarcze tworzące podzamcze. Pierwsza pisana wzmianka o zamku Blatnica pochodzi z roku 1300. W tym czasie jego właścicielem był Piotr z Brezovicy.

W roku 1321 zamek zajęły wojska króla Karola Roberta Andegaweńskiego. Warownia przestała pełnić rolę strażnicy na wskutek zmiany trasy szlaku handlowego. Panujący zastawiali zamek, toteż często przechodził on z rąk do rąk. W latach 1450-70 Blatnica była w posiadaniu polskiego rycerza Piotra Komorowskiego. Kiedy Komorowski przyłączył się do buntu części węgierskiej szlachty przeciwko królowi Maciejowi Korwinowi utracił zamek w Blatnicy oraz inne dobra na Spiszu, Liptowie  i Orawie.

W roku 1540 zamek stał się własnością zamożnej rodziny Revayów. W drugiej połowie XVI wieku nowi właściciele rozbudowali zamek. Wieże przystosowano do użycia broni palnej umieszczając stanowiska artyleryjskie. Podzamcze przekształcono w zamek dolny. Otoczono go murem wzmocnionym trzema basztami również posiadającymi stanowiska artyleryjskie.  Wjazd do zamku prowadził od zachodu przez fosę wykutą w skale. W roku 1678 część zamkowych zabudowań została zniszczona przez pożar. Miało to miejsce podczas zajęcia zamku przez powstańców Emeryka Thököly’ego zwanych kurucami. Podczas kolejnego powstania w roku 1703 zamek zajęły oddziały Franciszka Rakoczego.

Revayowie odzyskali zamek w roku 1708. Niestety zniszczenia powstałe podczas powstań spowodowały, że nie nadawał się w całości do zamieszkania i cześć mieszkańców przeniosła się do pobliskiego kasztelu.                          W roku 1744 Jozef Révay podjął próbę częściowej odbudowy zamku. Jednak w roku 1790 został opuszczony, niezamieszkały i zaczął popadać w ruinę.

Do naszych czasów zachowały się jedynie niewielkie pozostałości zamku. Na porośniętym lasem wzgórzu zobaczyć można ruiny zamku górnego. Częściowo zachowały się ściany gotyckiego budynku i obu baszt. Poniżej wśród drzew dostrzec można mury dawnego zamku dolnego.