Zamek w Strzelcach Opolskich

Historia miasta Strzelce Opolskie sięga przełomu X-XI wieku. Położenie na szlaku handlowym wiodącym z Krakowa przez Bytom do Wrocławia spowodowało rozwój niewielkiej wcześniej osady. Prawdopodobnie pod koniec XII wieku powstał gród obronny którego istnienie potwierdzają XIII-wieczne przekazy.

Według tradycji w roku 1290 Strzelce otrzymują z rąk księcia Bolesława I opolskiego prawa miejskie. Na początku XIV wieku miasto staje się stolicą samodzielnego księstwa którego władcą zostaje syn Bolesława Albert. Młody książę przystąpił do budowy zamku na miejscu istniejącego wcześniej zniszczonego grodu. Nie jest dokładnie znany jego pierwotny wygląd. Wzniesiony został na regularnym planie i stanowił wzmocnienie wzniesionych w następnych latach murów miejskich. Otoczony był murem obwodowym i fosą. Po bezpotomnej śmierci księcia Alberta księstwem władali książęta niemodlińscy a później opolscy. Ostatnim księciem strzeleckim był Bolko V głogówecki jeden z przywódców husytów śląskich. Po jego śmierci w roku 1460 księstwo strzeleckie zostało włączone do księstwa opolskiego. W rękach opolskich Piastów pozostawało do roku 1532 kiedy to umiera ostatni z nich Jan II Dobry i następnie przechodzi pod panowanie korony czeskiej.

Władcy Czech w celu pozyskania pieniędzy oddają miasto Strzelce w zastaw. Częste zmiany dzierżawców nie służą jego rozwojowi. W roku 1562 kolejnym zastawcą zostaje radca cesarski Jerzy von Redern który wykupuje miasto na własność. Nowy właściciel przystępuje do odbudowy kompletnie zrujnowanego zamku. Podczas trwających w latach 1562-95 prac dawna budowla obronna została przebudowana na okazały renesansowy pałac.

Kolejne zmiany w wyglądzie dawnego zamku miały miejsce w XVII wieku kiedy jego właścicielem była zamożna rodzina Colonnów posiadaczy między innymi zamku w pobliskim Toszku. W rękach tego znanego rodu Strzelce pozostały do roku 1807. Kolejnym właścicielem została rodzina Renardów. W roku 1812 Strzelce po swych rodzicach odziedziczył hrabia Andrzej Maria Renard generał wojsk saskich. Ten bywały w świecie człowiek postanowił nadać swej rezydencji modny wówczas neogotycki charakter. Obiekt został rozbudowany i pozbawiony zupełnie cech obronnych. Zaliczany do jednego z najbogatszych przemysłowców Górnego Śląska hrabia nie szczędził środków na zrealizowanie swych zamierzeń. Powstała budowla miała nieregularny wydłużony kształt. W jej centrum znajdował się rombowy dziedziniec otoczony piętrowymi skrzydłami. Główny budynek został zwrócony elewacją ku północy a na jej osi powstała trójarkadowa brama wjazdowa. Do pałacu została dobudowana wysoka wieża skąd rozciągał się widok na założony wokół niego wspaniały ogród w angielskim stylu.

W czasie działań wojennych w roku 1945 zamek został spalony przez oddziały Armii Czerwonej. Od tego momentu pozostaje w ruinie. Oprócz wieży zachowały się fragmenty budynków ze sklepionymi krzyżowo salami oraz pozostałości renesansowej elewacji.